Natuurfotografie tussen broers: “We werden steeds brutaler en liepen samen door het bos, met slechts één camera voor twee.”

De zon komt nauwelijks op boven het natuurreservaat van de moerassen van Vigueirat, een uitgestrekt, beschermd gebied van 1200 hectare in Mas-Thibert, tussen de Rhônedalta en de Crauvlakte in het departement Bouches-du-Rhône. In de mist zijn twee kakikleurige silhouetten te zien. Gekleed in camouflagekleding, van hun kleding tot hun twee camera's met enorme lenzen bedekt met neopreen hoezen met bladermotief, schrijden de " bosbroeders " door de vochtige weiden van de Camargue op deze vroege juniochtend.

Achter deze poëtische bijnaam, die ze van hun geliefden kregen en later op sociale media werden overgenomen, schuilen Julien en Clément Pappalardo, 36 en 32 jaar oud. Ze hebben hetzelfde mediterrane lichaam, dezelfde baard en gebruinde huid, en dezelfde passie voor dieren. De broers en zussen groeiden op in de buurt van Montpellier. Als kinderen raakten deze zonen en kleinzonen van vissers gegrepen door het natuurvirus, en later door het fotografievirus, tijdens vakanties in de Corrèze bij hun grootouders van moederskant. "Alles was thuis een excuus om te observeren", herinnert Julien, de oudste, zich.

De eerste verlangens naar fotografie ontstonden spontaan en als duo. "In het begin waren we bang en verstopten we ons in de auto van onze grootmoeder, maar geleidelijk aan werden we steeds brutaler en liepen we samen door het bos met één camera voor ons tweeën, voordat we allebei onze eigen camera hadden." Na zo'n twintig jaar oefening en duizenden foto's, ondertekenen de broers, nog steeds amateurs, hun foto's altijd met hun eenvoudige achternaam: Pappalardo. Ongeacht wie de foto nam. "We waren nooit concurrenten, er was nooit jaloezie tussen ons beiden ", bevestigt Clément. "Zelfs vandaag de dag, als Julien naar een schuilplaats gaat [een techniek waarbij je je verstopt in de buurt van de plek waar een dier dat je wilt fotograferen passeert] , ben ik blij en enthousiast dat hij me over zijn uitje vertelt. En als het hem lukt om een ​​goede serie te maken, voel ik echt plezier, voldoening."

Je hebt nog 77,24% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.